Łąka na Wzgórzu

- Całe miasto? - Zaśmiał się i pokręcił głową.
- Speedy Gonzales to ja nie jestem. - Powiedział i usiadł kawałek za dziewczyną. Cóż, stać nad nią nie chciało mi się. Rozstawił nogi w lekkim rozkroku i przesunął językiem po swojej wardze.
- A gdybyś nie miała Peppera, to byś do dzisiaj siedziała w domu?

A dziewczyna chyba coraz bardziej wczuwała się w klimat łąki, bowiem ściągnęła z siebie bluzę i rozłożyła ją na ziemi, zaraz się na niej kładąc. Nie mogła przecież się ubrudzić, a tym bardziej pozwolić na to aby piach i trawa dostały się między jej włosy.
- Nie siedziałabym. Ale on mnie mobilizuje do chodzenia i ciągnie w jakieś miejsca, w których nigdy nie byłam - oznajmiła. Sama, jak wspominałam, nie miała potrzeby zagłębiania się w nieznane sobie zakątki Miasta Śmierci. Sama ta nazwa i panujące reguły były straszne, szczególnie, gdyby miała spacerować wieczorami. Jakoś nawet nie chciała sobie tego wyobrażać.. dzielna pani policjant.

- Oddajesz krew. - I bynajmniej miał tu na myśli złośliwych krwiopijców, znanych oczywiście jako komary.
- A niby ja wampir jestem..mam konkurentów. - Powiedział i szczerze..zabrzmiał smutno, jakby zabrali mu ulubioną rzecz. W każdym bądź razie jego gra aktorska też nie była najlepsza, ale nie należała do najgorszych.

- Jasne, niech tylko spróbują - zamarudziła, rozglądając się, czy aby przypadkiem nie ma żadnego komara. Ku jej zdziwieniu na razie nic koło ucha nie bzykało i nie powiem, było to dla dziewczyny całkiem satysfakcjonujące. Właściwie pewnie chodziło tutaj tylko o pogodę, bo już za chwilę z nieba zaczęły zlatywać pierwsze krople deszczu, a Ebony skrzywiła się od razu, gdy jedna z nich wylądowała na jej dolnej wardze.

Milczał. Do póki nie poczuł kropelek, które zaszczyciły swoją wizytą twarz mojego bohatera.
- Lubisz deszcz? - Zapytał swoim zachrypniętym głosem za który niektóre panie na koncertach dałby się zabić. Edward oparł się na dłoniach za plecami i uniósł głowę do góry i przymknął oczy.

Ebony zamknęła oczy i mimo wszystko na razie jeszcze leżała na ziemi. Nie chciało jej się bowiem wstawać, a poza tym czekała aż rozpada się na dobre. Kilka kropelek deszczu nie było w stanie wygonić jej z łąki.
- Jest zbyt mokry i klejący - oświadczyła w odpowiedzi na jego pytanie, z czego całkiem łatwo można było wywnioskować jej zdanie na temat takich warunków pogodowych. Lubiła burzę, ale tylko, gdy akurat przebywała w domu. Powietrze po niej, choć podobno bardzo szkodliwe dla ludzkiego organizmu, było zbawienne i w końcu po dusznym dniu można było oddychać pełną piersią.

- Narzekasz. - Powiedział z uśmiechem na ustach i dłonią przejechał po swoim policzku. Edward uwielbia burzę odkąd strzelił piorun dosłownie 500 metrów od niego, ziemia pod stopami zatrzęsła się, uszy przeżyły szok, a serce waliło jak oszalałe. Niby niebezpieczne, ale on i tak mógł siedzieć podczas burzy przy najwyższym drzewie.

/ zw dłuższe.

- Nie narzekam - oświadczyła od razu, w pełni przekonana swoich racji. Oj, Edward nie chciałby usłyszeć narzekań dziewczyny, a tym bardziej jej strasznego marudzenia. Czasami bywała irytująca i nie dało się tego ukryć, ale chyba nie sprawiała takiego pierwszego wrażenia. Właściwie, mam taką ogromną nadzieję.
- Zaraz trzeba będzie się przenieść w jakieś suche miejsce, nie Pepper? - powiedziała.. trochę to do Edwarda, ale ostateczne słowa padły w stronę psiaka, który został podrapany za uchem. Z nieba już zaczęła spadać mżawka, a tego brunetka już nie lubiła.

On jestem opanowanym mężczyzną więc moglaby mu narzekać, a on udawałby, że ją słucha, a tak na prawdę myślałby o swoich sprawach. Słowa dziewczyny przemilczał gdy na końcu usłyszał imię labradora, a nie swoje. Uśmiechnął się i przesunął językiem po linii swoich białych zębów.

Oj. Ale gdyby tylko udawał, że słucha, a myślał o swoich sprawach, to długo by takiej znajomości nie pociągnęli. Brunetka była zdania, że jeśli już z kimś się rozmawia, to całą swoją uwagę skupia się na tej właśnie osobie, a przynajmniej na tym, o czym mówi. Na pewno nie wprawiłaby się w dobry nastrój, gdyby odkryła, że Edward po prostu ją sobie olewa. Z resztą, nie tylko Edward, ale każdy inny człowiek.
Deszcz rozpadał się już na dobre, a dziewczyna nie zamierzała dłużej mu się poddawać. Szybko podniosła się z trawy i włożyła na siebie bluzę, zapinając zamek pod samą szyję.
- Uciekamy - oświadczyła, tym razem w stronę chłopaka i podpięła smycz pod obrożę labradora, żeby po drodze nigdzie jej nie uciekł - pewnie niedługo znów na siebie trafimy - dodała po krótkiej chwili.

Ale to Edward, albo by słuchał i przytakiwał, bądź poradził, ale chodzi mi o to, że on nie denerwuje się szybko gdy kobieta marudzi mu nad uchem.
Uniósł wzrok na Ebony i kiwnął głową.
- Mam nadzieję. - Powiedział i sam również podniósł się już z mokrej trawy.

Uśmiechnęła się pogodnie i pociągnęła lekko za smycz psa, aby ten w końcu podniósł się z trawy. Czarnuch łaskawie podniósł swój tyłek i stanął obok nóg właścicielki.
- Do zobaczenia w takim razie - powiedziała na odchodne i puściła chłopakowi perskie oko. Już za moment kaptur żółtej bluzy nałożony był na głowę brunetki, a ta razem ze swoim wiernym kompanem ruszyła w stronę policyjnego osiedla.

A Edward udał się w swoją stronę, znaną chyba tylko mu. Szedł jak zawsze wolnym krokiem z dłońmi w kieszeniach i dzisiaj wyjątkowo ze słuchawkami w uszach.