Dom Adama .-

Odetchnęła cicho z ulgą słyszac delikatny przekręt Latiki. Pokręciła rozbawiona głową zaraz znikając w łazience, włożyła do kosza brudne rzeczy zaraz wychodząc stamtąd. Te czyste ułozyła w kostkę i polożyła na brzegu łóżka Adama w sypialni.
Stała tam dłuższą chwilę z uśmiechem oglądając pomieszczenie, chwilkę później znalazła się w kuchni.
-Przynajmniej masz podłoge bez przeszkód i nie musisz się obawiać,że o co ś zahaczyć, masz lepszy porządek, chyba będę przychodziła do ciebie i robiła za pokojówke, ra zprzyjde i posprzatam ci tak,że przez kilka miesięcy to tu będzie błyszczeć. - zaśmiała się cicho.
Rzeczywiście blodnynka kiedy nie miała nic lepszego do roboty lubiła sprzatać i robiła to znakomicie, dokładnie.

- Musiałem na jakiś czas wyjechać do rodzinnego domu. Potem jak wróciłem, jakoś nie mogłem wpaść na Ciebie, ani na mamę no i tak się ułożyło. - wytłumaczył się pokornie, a na słowa o wychodzeniu do sklepu pokręcił jedynie głową. Kiedy woda w garnku się zagotowała, wrzucił do niej cienki, długi makaron, przewracając za moment mięso na patelni.
Ponownie obrócił się w stronę, na pewno coś kombinujących, kobiet.
- No to co z tym puzzlem?

Oparła się pupą o blat przyglądając sie zarówno Adamowi jak i Latice.
- No to nadrabiajcie ten czas, nadrabiajcie, narazie oceniam was na celujący. - zachichotała cicho zwilżajac usta językiem.
-Coś czuję,że Adam przyszykuje nam córcia najlepszą spaghetti na świecie, zapewniam cie,że będziesz u niego na niej codziennie, o ile nie zechce ci sam zaproponowac innych swoich specjałów. - usmiechnęła się delikatnie krzyzując dłonie na swoich kragłych piersiach.

- Jasne, kuchnia wydaje codziennie. No, chyba, że jej się nie chce, albo nie ma dla kogo. - zaśmiał się krótko pod nosem, aby zatuszować to małe kłamstewko. Właściwie.. Adam rzadko gotował, a jeśli już coś jadł to na mieście. Życie w ciągłym pospiechu mu nie służyło, częściej chorował, nie jadł odpowiednio.. jakby przestał o siebie dbać, choć sprawiał pozory bardzo dobrze wyglądającego. Brak kobiecej ręki w jego życiu. To chyba wszystko tłumaczy.. no, może większość.
- No dobrze. O nic więcej nie pytam.. kiedyś same mi powiecie, nie? - puścił córce oczko, a makaron i mięso były już prawie gotowe.

-Latika nie bądź nawina , jeśli myślisz,że Adam będzie Ci serwował obiady codziennie to jesteś w błedzie. - zaśmiała się kręcąc głową.- No nie tak Adamie? - puściła chłopakowi oczko zaraz siadając na wprost Latiki czekając ,aż męzczyzna poda im obiad do stołu i zaraz do nich dołaczy.
Słysząc słowa córki o tajemnicy od razu dorzuciła do siebie słowa - Moje tajemnice oboje wszyscy znacie. - Oczywiście musiała skłamać, no bo przecież to tak pieknie zatuszuje to co myśli ,że aż poczuje sie prawdopodobnie bezpieczniejsza.

- Każda kobieta ma swoje tajemnice, którymi nie dzieli się z nikim. - zauważył, głosem znawcy i za moment już podał do stołu trzy talerze i trzy kieliszki. Przeprosił panie na moment i poszedł do spiżarki, z której przyniósł jedno z lepszych, czerwonych win.
- Co do tych obiadków, to dlaczego nie? Zawsze raźniej w towarzystwie. - puścił im oczko, wyciągając z szuflady korkociąg, którym sprawnie otworzył butelkę. Praktyka czyni mistrza, czyż nie?

Nie minęło piętnaście minut, a dwójka już stała pod drzwiami domu. Adam otworzył drzwi kluczem i wpuścił Heather pierwszą do środka, samemu znajdując się w nim tuż za nią.
Zamknął dom i ściągnął z siebie wszystkie niepotrzebne w tym momencie rzeczy.
- To herbatka? - spytał jeszcze, dla pewności. Oparł się ramieniem o ścianę i po prostu obserwował rudą.

Przekroczyła próg i z wielka ulgą zdjęła buty i kurtkę. Nie była świetnie ubrana.. Postawiła na ciepło i wygodę, toteż zwykłe czarne rurki i szary, nieco rozciągnięty sweter musiał zadowolić Adama.
- Formalnie, tak. - powiedziała, szczerząc się przy tym. Zrobiła kilka susów w stronę Adama. Mimo lodowiska i spaceru Heather rozpierała energia.

- Formalnie? - spytał, unosząc w górę kąciki warg. Czarne rurki i szary sweter zdecydowanie mu odpowiadał. Dobrze, że nie była wypacykowana jak barbie i ubrana w jakieś obcisłe, różowe ciuszki.
- A nieformalnie?

- No wiesz.. Zazwyczaj i tak nie pijemy herbaty. - zaśmiała się, dopadając chłopaka, stanęła obok niego, lekko zadzierając głowę. Ostatnim razem różnica ich wzrostu była mniejsza, słowo daję! Czy to Adam urósł, czy Heather się skurczyła..? A może to pamięć zawodziła rudowłosą?

Kąciki warg uniosły się jeszcze wyżej, a ręka Adama wylądowała na bioderku dziewczyny.
- A co robimy zamiast pić herbatę? - dopytał, cwanie przy tym poruszając brwiami. Oj, Heather igrała z ogniem, bo Adam jej pragnął. Tak. Pragnął ją dotykać, całować. A stała przecież tak blisko i prowokowała swoimi słowami, z których dość jasno odczytywał podtekst. Tylko.. czy ten podtekst był widoczny tylko dla bruneta?

Ale Heather lubiła bawić się z ogniem i mimo, ze sparzyła się nie raz powtarzała błędy. Może to było dziwne, ale ruda była niemal pewna, że ich spotkanie zakończy się w podobny sposób. Na pytanie Adama, uśmiechnęła się kątem ust.
- No nie wiem, nie wiem... Zajęcie przychodzi zazwyczaj samo z siebie. Nie trzeba go zapraszać. - stwierdziła radośnie.

Za moment także druga dłoń chłopaka wylądowała na drugim biodrze dziewczyny, a ten pokiwał głową, w geście zrozumienia.
- Masz jakieś konkretne przykłady? - spytał, powoli pochylając się w stronę Heather. No nie mógł, po prostu nie mógł się już dłużej powstrzymywać.

Nie miała zamiaru tego zaczynać, oj nie! Na za dużo już sobie pozwalała - niech on robi pierwszy krok. Pstryknęła go palcami w nos.
- No dalej Adaś, wiesz na pewno! - powiedziała, chichocząc. Nie miała co zrobić z rękoma, więc zarzuciła je na szyję chłopaka, jak to robiła wtedy... W starych, dobrych czasach.

Już nic nie mówiąc, chłopak pochylił się jeszcze bardziej do dziewczyny i musnął delikatnie jej wargi. Z każdą sekundą pocałunek jednak pogłębiał się, a dłonie chłopaka przesunęły się nieco niżej, na pośladki Heather.

No i umarła, czując miękkie wargi Adama na swoich ustach. Zamknęła oczy i dała się ponieść chwili, oddając pocałunek. Nikt - naprawdę nikt - nie całował tak nieziemsko jak on. A może to dlatego, że sytuacja z Adamem wyglądała inaczej, niż z resztą facetów z którymi kiedykolwiek wymieniłaby ślinę? Nie zastanawiała się nad tym długo, bowiem jej umysł zalała lekka fala rozkoszy, rozpraszająca myśli.

Jedynym uczuciem, które w tym momencie wypełniało chłopaka była ogromna radość. Całował się właśnie z Heather. Heather, którą kiedyś potraktował w bardzo niemiły sposób, a którą teraz udawało mu się powoli odzyskiwać. Nie myślał właściwie o niczym konkretnym, ale skupiał się na wargach osiemnastolatki. Spijał z nich pocałunki z wielkim utęsknieniem, a palce jakoś samoczynnie zacisnęły się na chwilę na jej pośladku.

Ale ona nie myślała o tym co było kiedyś, a o tym co jest teraz i co może być później. Paznokcie wbiła lekko w kark chłopaka, tym samym napierając własnymi wargami na jego usta mocniej i zachłanniej. Brakowało jej tego znajomego mrowienia w karku i lekkich motylków w brzuchu, dlatego powitała to uczucie z wielką radością.

Adam wsunął dłonie pod pośladki dziewczyny i dźwignął ją w górę, oplatając się jej nogami dookoła ciała. Rękoma przytrzymywał plecy rudowłosej, aby ta nie spadła i razem z nią przeszedł do sypialni, gdzie dwójka wylądowała na puszystej kołdrze dużego, małżeńskiego łóżka.
Brunet nie przerywał pocałunków, językiem wpraszając się do ust szefowej. Szybko napotkał na kompana do zabaw, któremu całkowicie się poddał.
Przeszedł do sypialni.. bo tu było zdecydowanie wygodniej. Jeśli natomiast miałoby dojść do czegoś więcej.. to miała być decyzja Heather.

Ruda uśmiechnęła się przy jego ustach, zaraz jednak powracając do pocałunku. Całkiem straciła już głowę i zupełnej różnicy nie zrobiło jej to czy są w kuchni, na korytarzy, w sypialni czy w kartonowym pudle o wymiarach dwa metry na dwa. Był Adam i to wszystko... Jaki ten świat dziwny! Dziewczyna puściła się szyi chłopaka, zjeżdżając po jego obojczykach w dół na klatkę piersiową. Paznokciami orała po materiale jego bluzki.

A on nieco dłonią podwinął jej szary sweter, tylko po to by ułożyć dłoń na jej nagim boku. Nadal spijał pocałunki z jej wspaniałych, malinowych ust, a co jakiś czas z jego rozchylonych warg wydobywały się ciche pomruki. Tak, tak.. Adam niczym kocur, któremu sprawia się przyjemność, nie potrafił skrywać swoich uczuć i po prostu.. mruczał? No, można było to tak nazwać.

Jego mruczenie było pieszczotą dla ucha i trzeba przyznać, że w jakiś niezidentyfikowany sposób działało na Heather. Własnym językiem zatoczyła lekkie kółko w okół adamowego języka i ponownie się uśmiechnęła. Dłońmi zjechała niżej, odbijając nimi w bok. Właściwie błądziła smukłymi palcami po jego torsie bezcelowo - ot, tak - dla zajęcia.